Rozdział III

Rozdział III
Joo
Dostałyśmy od pani Juli listę znajomych jej córki. Pojechałyśmy do galerii i usiadłyśmy w Starbucksie. Dzisiaj niestety przy innym stoliku, bo nasz ulubiony był zajęty. Zamówiłyśmy kawy.. Ja cappucino, a Emm latte. Podzieliłyśmy numery i zaczęłyśmy dzownić . Po pół godzinie skończyłyśmy i dowiedziałyśmy się, że córka naszej klientki - Avalon nocowała u jednej z przyjaciółek. Nie wiedziałyśmy czy one okłama panią Deblerne czy po prostu pani Julia zapomniała do niej zadzwonić. Tak czy siak wiedziałyśmy co się z nią działo tuż po imprezie. Dziewczyna twierdziła, że jej przyjaciółka mówiła, że jedzie do domu, a odwiezie ją jej chłopak. Przesłuchiwana również powiedziała, że jeszcze wczoraj rozmawiała z zaginioną. Ciekawe prosiłyśmy ją aby dowiedziała się o co chodzi i nas poinformowała.
Wymieniałyśmy zgromadzone informacje, aż nagle poczułam się obserwowana.
- Emm.. ?
- Tak ?
- Też czujesz się obserwowana ?
- No przez chwile się czułam, ale myślałam, że to jakieś dziwne paranoje. - odpowiedziała.
Każda patrzyła za drugą, żeby nie odwracać się jak wściekłe wariatki.
Nagle Emma parsknęła.
- Głupie przebranie z czapkami i okularami i myślą, że ludzie ich nie widzą. Chyba, że na dzisiejsze czasy żyją ślepi lub tolerancyjni ludzie, którzy udawają, że ich tu nie ma żeby w okół nich nie skakać. - powiedziała moja przyjaciółka.
Powędrowałam za jej wzrokiem i zobaczyłam dwóch piłkarzy Real Madryt - Cristiana Ronaldo i Fabio Coentralo. Nie był to zbyt codzienny widok, jednak w Londynie spotykało się dużo gwiazd. Ronaldo bardziej patrzył na Emme. Mnie również obserwował, no ale cóż... Z urodą nie dorównuje mojej przyjaciółce do pięt. Jest ona wysoką brunetką o jasnej cerze z niebieskimi oczami. Ubierała się różnie. Można powiedzieć, że to zależy od humoru i od tego co jej się akurat dzisiaj spodobało w tonie ciuchów w szafie.
Często właśnie po jej stylizacji oceniam w jakim jest humorze.
Prawie zawsze ma duży promienny uśmiech na twarzy, który zachęca ludzi do niej. Gdybyśmy robiły jakąś większą od poprzednich reklam naszej agnecji to właśnie ona by się do niej fantastycznie nadawała.
Dzisiaj była ona ubrana w delikatną sukienkę w kwiatki nad kolana. W pasie miała brązowy ciennki paseczek, który świetnie pasował do wszystkiego oraz kremowe balerinki. Makijaż miała wiosenny świetnie komponujący się z jej stylizacją.
Jednak znałam ją jak nikogo innego i wiedziłam, że jest trudna do zdobycia przez chłopaków, a piłkarz Realu Madryt nie powalił by jej. Jest jaka jest i zawsze mówiła, że jak komuś zależy to się musi postarać.
A ja ? Również byłam wysoka, tyle że blondynką, o szarozielonych oczach. Nie uważałam siebie za brzydką, ale i tak Emma była o wiele ładniejsza.
Emm popatrzyła na mnie.
- Idziemy stąd ? - zapytała.
- Hmm... Myślę, że mieli już dość czasu, żeby nas poprosić o numery. - wyszczeżyłam zęby. Zabrałyśmy wszystko co nasze i poszłyśmy.
- Wiesz myślę, że spodobałaś się Ronaldo. Patrzył się w Ciebie jak w obrazek. - powiedziałam.
Parsknęła, a po chwili uśmiechnęła się łobuzersko.
- Nie ma szans.. Nawet gdyby to jak będzie chciał to się będzie musiał postarać na maksa.
Obróciłam się. Nikogo za nami nie było a jednak czułam się tak jakby ktoś jednak był. Jest niedziela, a jak ustaliłyśmy, że w niedziele nie pracujemy I tak już obdzwonilysmy tych znajomych Avalon. Postanowiłyśmy znaleźć jutro te dziewczyny które padły ofiarą prześladowań - Jimmiego Bordera. Tak nazywał się ten przestępca.
Na zakupach spotkałśmy naszą koleżankę z gimnazjum ! Nie spodziewałam się, że z takiej ofermy jak ona wyrośnie taka ślicznotka ! Czuję jak jakiś przybysz z inne planety, który kompletnie nie pasuje do otaczającego go środowiska. Co za koszmar.
Szłyśmy przez chwilę odwrócone przeciwnym kierunku do którego szłyśmy. Kiedy Emma obrucila się  pierwsza wpadła na nikogo innego niż na Ronalda.
- Jezu uważaj jak chodzisz ! - wstała, a on jak na dżentelmena przypadło pomógł jej wstać i pozbierać to co upuściła.
- Przepraszam nie chciałem zresztą to chyba ty też powinnaś uważać jak chodzisz. - powiedział i uśmiechnął się i mrugnął do niej co by każdą powaliło. Jednak ona mówiła swoje dalej.
- No wiesz jak na każdego normalnego człowieka przypadło to się patrzy przed siebie, żeby widzieć czy się na kogoś nie wpadnie !
- Ha odezwała się ta która patrzyła.-
Przymrużyła oczy i spojrzała na niego. Wzięła to co pozbierał i przetarła kremową obudowę od iPada, która lekko się ubrudziła. Miała dosłownie fioła na punkcie tych obudów. Już zaczęła iść przed siebie kiedy cofnęła się i powiedziała do obydwóch.
- Te wasze lipne przebrania za bardzo was nie kryją. Dobrze, że ludzie nie zauważyli dwóch piłkarzy Real Madrytu. - trzy ostanie słowa powiedziała specjalnie głośno aby usłyszała je grupka dziewczyn siedząca na ławce. Popatrzyły na nas i kiedy zakapowały o co nam chodzi, podbiegły do nich szybko. - idziesz Joo ?
- Tak. - powiedziałam przebierając się przez tłumy. - Nieźle go załatwiłaś. Długo to zapamięta.
- Dzięki, wiem. Jak mówiłam. Zależy mu to się musi postrać.
  Fabio był zajęty rozdawaniem autografów tylko Ronaldo patrzył za dziewczynami, zwłaszcza za ta jedną która go tak bezczelnie potraktowała.
- I jak długo masz zamiar zgrywać niedostępną ? - zagadałam do niej.
Stanęła i popatrzyła na mnie.
- Kochana .. Jeszcze nie jest pewne, że ja mu się podobam !
- No, ale to przecież widać gołym okiem.
- To jest piłkarz ! Realu Madryt. Cristiano Ronaldo. Myślałam że to chyba wiadomo że zarywają do dziewczyn, która im wpadnie w oko. Zresztą jak większość.
- No widzisz .. Ja widać nie jestem wystarczająco ladna... - powiedziałam pod nosem.
- Słucham ? - zapytała.
- Nic, nic...
Popatrzyła na mnie badawczo.
- Nic ci nie jest ?
- Nie. Tylko się coś źle czuje jedźmy do domu.
- Ok. To dobry pomysł. Chce już się uwolnić stąd ! - i szybkim krokiem poszlyśmy do auta.

Rozdział II

Rozdział II
Emma

  Zajechałyśmy pod dom klientki. Była to wielka drewniana willa. Odezwałam sie do Joo :
- Jak myślisz typowa sprawa ucieczki czy porwanie ?
- Ucieczki ?
- No spójrz na tą chatę. Zapracowana matka nie zwraca na córkę uwagi, dziecko ma wszystko co chce i aby sie zbuntować i zwrócić na siebie uwagę ucieka.
- No tak. To ma sens, ale prawdopodobne może być też porwanie. - rzuciła drugą opcję Joo
- Czemu ?
- Wszędzie sie słyszy o zbuntowanych nastolatkach, ale też nie raz są sprawy z porwaniem, zamordowaniem... Ostatnio w wydarzeniach mówili, że ten seryjny morderca uciek z więzienia.
- Pewnie masz racje. Nigdy nic nie wiadomo. Dobra wchodzimy klientka czeka.
Wysiadłyśmy z czarnego Porsche i zapukałyśmy do drzwi. Od razu otworzyła nam pani Julia.
- Dzień dobry. Dobrze, ze panie już są. Zapraszam do salonu.
- Dzień Dobry - odpowiedziałyśmy chórem.
- Proszę niech panie sie rozgoszczą w salonie.
Weszłyśmy do pięknego nowocześnie urządzonego pokoju. W domu panowały kolory takie jak biel, czarny oraz szary. Uwielbiam to połaczenie. Było mnóstwo ozdób, które ja i moja przyjaciółka uwielbiamy. Fantastycznie pasowały do nowoczesnego wnętrza pokoju.
Usiadlam na białej, skórzanej  kanapie. Joo posuwając ręką po idealnie wyczyszczony regale zapytał:
- To proszę nam opowiedzieć zdarzenia przed wyjściem pani córki na imprezę.
Pani Julia wysoka brunetka uczesana w idealnego koka. Ubrana była w czarną sukienkę z białym kołnierzykiem. Miała czarne rajstopy, a na nogach czarne lity. Była to kobieta dość młoda. Trzydzieści pare lat. Rozwiodła się ze swoim mężem jak i ojcem dziewczynki 2 lata temu.
- Wiem, że jestem zapracowana, od czasu odejścia Dawida mało zajmuje się domem jak i własną córką, ale nie wiem sama co mam o tym myśleć. Czy ona uciekła czy została .. Porwana... - po tej wypowiedzi schowała twarz w dłoniach. Miała poczucie winy i wiedziała, że od czasu kiedy opuścił ją jej mąż nie zajmowała się córką. Gdy sie uspokoiła mówiła dalej. - Przed wyjściem lekko się z nią pokłóciłam. Nie byłam za bardzo za tym żeby szła na tą imprezę.
- Dlaczego ? - zapytała Joo.
- Przed jej wyjściem oglądałam wiadomości. Mówili że z więzienia uciekł ten morderca. Policja podczas przesłuchiwania nic nie dowiedziała się od niego, ale podejrzewają, że będzie tak jak przedtem porywać nastolatki..
- Jednak nic nigdy nie wiadomo. - powiedziałam. - tacy przestępcy czasami zmieniają swoje cele, żeby właśnie przechytrzyć policje. Myślą, że polował na nastolatki to musi na nie polować też teraz, więc niech pani na siebie też uważa.
- Dobrze to myślę, że na tyle pytań. Jakby się pani coś przypominało to proszę dzwonić do nas, a w razie pytań to my zadzwonimy do pani. :) - odezwała się Joo.
- Dobrze dowidzenia.
- Dowidzenia - odparłyśmy chórem i ruszyłyśmy w stronę auta.
___________________________
Hej o to drugi rozdział opowiadania. Trochę to trwało, ale nie miałyśmy kiedy napisać końcówki.
Planujemy pododawać "aktorów", ale na razie nie wiemy jakich. :D

Rozdział I

     ROZDZIAŁ I 

Joanna / Joo 

Razem z moją najlepszą przyjaciółką Emmą, siedziałyśmy przy naszym ulubionym stoliku w Starbucksie. Spokojne i wyluzowane czekałyśmy na kolejną jak zwykle interesującą sprawę. Nagle zabrzęczał mój telefon. Numer prywatny... Mógł to być nasz nowy klient lub co gorsza kolejny przedstawiciel z banku, który będzie mi proponował pożyczkę. Odebrałam.
- Biuro Detektywistyczne
- Dzień dobry. Nazywam się Julia Deblerne i potrzebują waszej pomocy. Macie strasznie dobre opinię w internecie, więc mam nadzieję, że chociaż wy mnie wesprzecie. - mówiła szybko zdenerwowana pani Julia.
- Dobrze, proszę się uspokoić i mówić o co chodzi. - powiedziałam przechodząc przez parking i wsiadając do samochodu. Włączyłam na głośno mówiący, żeby Emma mogła również usłyszeć nasze nowe zadanie.
- Jak ja mam być spokojna proszę pani jak jakaś banda świrów porwała moją córkę i nie wiem gdzie jest co się z nią dzieje, a już na pewno nie wiem czy nadal żyje ! - mówiła zrozpaczona pani Bekenerska.
- Dobrze, a kiedy córka zaginęła ?
- Dwa dni temu. Nie wróciła z imprezy. Jej koleżanki z którymi była też nie wiedzą gdzie ona jest.
- Proszę pani dwa dni to dość długo. Zgłosiła to pani na policję ? - zapytała Emma.
- Tak. Policja powiedziała, że zajmie się tym najszybciej jak mogą tyle, że mają na głowie jedno zabójstwo. Boję się o moją córeczkę. Proszę niech pani mi pomogą, ja nie mogę już dłużej czekać w tej niepewności !
- Dobrze. Proszę mi podać pani adres. Przyjedziemy do pani jak najszybciej. Opowie nam pani na spokojnie wydarzenia z przed imprezy, da nam pani jej zdjęcie i imiona jej znajomych z którymi była na imprezie. - kontynuowała rozmowę Em.
- Dobrze. - podała nam adres, a my się rozłączyłyśmy.
- Jeszcze takiej sprawy nie miałyśmy. Wiesz może poprosimy o pomoc policję ? Nam nie mogą odmówić. Jesteśmy jednym z najbardziej znanych biur detektywistycznych. - zaproponowałam.
- Postarajmy się rozwiązać je same Joo. Pamiętasz ostatnią sprawę. Procedury, procedury... Mamy do pomocy Tobiego z SIA jakby co wole się do niego zwrócić niż na policję. Oni nie są od takich spraw. Prędzej zajmą się sprawą kradzieży torby starszej pani.
- Co racja to racja. Wiesz takimi sprawami jednak też trzeba się zajmować. My jednak jedźmy do pani. Bekenerskiej i dowiedzmy się jak najwięcej, bo na dzień dzisiejszy to jest nasza sprawa.
_ _ _ _ _  _ _ _ _ _ _ _ __ _ _ __ __ __ _

Hej, hej.
To jest nasz pierwszy rozdział (mój i mojej najlepszej przyjaciółki). Piszemy to opowiadanie razem i mam nadzieję, że wyjdzie. Na razie mi się podoba i mam nadzieję, że tak zostanie :) Oczywiście postaramy się, żeby rozdziały były dłuższe, bo jednak takie trochę lepsze dla czytelnika z mojego punktu widzenia.